Het is donderdagnacht of zal ik zeggen vrijdagochtend? En de klok op het scherm van mijn computer flikkert op 01:16, mijn gedachtenmolen slaat op hol.
Ik ben nooit heel sterk geweest in praten, begrijp me niet verkeerd ; mijn mond staat niet stil. Maar hier gaat het over de combinatie van gevoelens én praten, jaren geleden heb ik dan ook ontdekt dat ik het beter in woorden kan ventileren. En na 20 jaar heb ik daar kennelijk wel vrede mee genomen.
Ik lig wakker en vraag me af of ik mezelf slachtoffer heb gemaakt van mijn eigen kwetsbaarheid?
Waar ben ik de weg verloren tussen mijn hart en mijn hoofd, en belangrijker nog : waar vind ik die weg weer terug?
Of ben ik gewoon op zoek? Naar mezelf en wat komen zal. Naar mezelf en wat zéker niet komen zal…
De klok staat ondertussen op 01:20 de cursor op mijn scherm staat soms even wezenloos te flikkeren, omdat ik denk, nalees, en reflecteer. Omdat ik het wel durf schrijven, maar nooit er iets mee durf te doen.
Ja hoor, ik heb bang. Om het achteraf opnieuw te lezen, en te beseffen dat ik me op dit eigenste moment heel zwak voelde en vanuit dat zwakke moment sterkte heb willen halen door te schrijven.
Ik ben trots, want ik schrijf het neer. Dat deed ik vier jaar geleden nog niet.
Soms vraag ik mezelf af of ik misschien nu en dan wat realistischer zou moeten worden en nadenken, soms denk ik dat het tijd is om enkele dromen kapot te prikken.
Maar die idiote gedachten van mijn kleine ‘realistische’ geweten hier diep vanbinnen verdwijnen al snel als sneeuw voor de zon wanneer ik besef dat kwetsbaar en dromerig niet per sé slecht is.
Integendeel.
Ik ben jong, ik ben op zoek, ik leef soms nog hoog met mijn voeten boven de begane grond maar ik leef, beleef, en ik schrijf.
En dat is alles wat me momenteel gelukkig maakt.
01:28
Noa Tuyaerts 