Avondwandeling

Ik vind moeilijk de woorden om aan deze allereerste maar toch belangrijke blogpost te beginnen. Het gaat namelijk over iets wat mij als jong en actief meisje van 19 jaar oud echt wel van het hart moet.

Vorige week Woensdag (30/09/2015) begaf ik me na een leuke avond rond 22:00 uur richting de Brederostraat in Antwerpen (ik hoor het al :’Wat doe jij als jong meisje daar zo laat alleen nog?’ om te beginnen ben ik al jaar en dag vertrouwd met Antwerpen en nog nooit bang geweest laat staan dat ik daarom bepaalde plaatsen zou vermijden omwille van de angst dat sommige mensen me inboezemen. Met angst ben je namelijk niets.) 

Ik wou de bus 13 nemen richting de Paardenmarkt, daar waar ik sinds 3 weken op kot zit ( en de tijd van mijn leven beleef, wees maar zeker.) toen er plots iets enorm vreemd me overviel. Alles ging heel snel. Ik liep, mijn bus reed door, ik remde af, wou me omdraaien, een man kwam op me af, brabbelde enkele dingen in het Frans en voor ik het wist kreeg ik een zware stamp op mijn linkerbeen en vervolgens in mijn onderrug. De wereld stond even stil.

Ik had geen energie om op een normale manier te reageren laat staan nadenken wat er nu juist op dat moment exact gebeurde. Ik keerde me vliegensvlug om en ben huilend naar een jongeman verderop gestapt, deze heeft me meteen vastgenomen en getroost. Ik kan je vertellen dat de impact groot was.

Die avond was niet het enige voorval dat ik hier even wil delen met de wereld, enkele dagen ervoor namelijk Vrijdag- op Zaterdagnacht (25/09/15 – 26/09/15) na het terugkomen van een feest rond 03:30 ter hoogte van het Hessenplein werden een vriendin en ik enorm hard lastiggevallen, mannen die ons aangemaand hadden om in hun auto te stappen om vervolgens enorm hard op hun gas te drukken en over het voetpad te scheuren zaten ons op de hielen. Op dat moment greep een anonieme politiewagen in, voor ik het wist werden de mannen in de auto omsingeld door 4 stronken van politiemannen, het had jammer genoeg helemaal anders kunnen aflopen moesten deze er toen niet geweest zijn.

Na deze twee voorvallen kreeg ik enorm veel reacties van ‘Wat in hemelsnaam doe jij daar alleen als meisje?’, ‘Waarom liep je daar op dat uur?’, ‘Het was donker Noa, dan moet je je niet in de stad begeven.’ ik stond perplex. Dit waren NIET de reacties die ik wou horen. Verre van zelfs.

Waarom moet ik mij als jonge studente aanpassen aan mensen die zich nooit hebben aangepast aan onze maatschappij? 

Ik heb sinds die dag een enorm groot probleem met mezelf veilig voelen, de politie wist me makkelijk te zeggen ‘Maske, belt gewoon direct den 101 als zoiets u overkomt.’ maar zo simpel is het niet, als een man van 1m90 u twee stampen verkoopt is je eerste reflex jammer genoeg niet naar je gsm graaien.

Mij probleem ligt OOK bij het Antwerpse beleid, onze geliefde burgemeester De Wever zou zich beter een beetje meer toeleggen op de veiligheid in Antwerpen dan bij het uitschrijven van GAS-boetes omwille van het wildplassen van zatte studenten of enkele schooljongeren die een papiertje naast de vuilbak gooien. Dit is misschien een beetje kort door de bocht van mij, maar ikzelf accepteer het niet als normaal dat wanneer ik aan de politieman vraag ‘Maar meneer, wat moet ik dan doen om me veilig te voelen?’ het volgende antwoord krijg :’Jongedame, begeef u niet alleen na zonsondergang in de stad en koop uzelf pepperspray. Een boete wegens verboden goederen op zak is wel het minste als je je leven in veiligheid wilt brengen.’

Mijn mond viel open.

De maatschappij en de stad moeten zorgen voor een veilig gevoel, niet het busje pepperspray dat in mijn handtas zit en de noodknop die aan mijn sleutelhanger hangt.

Ik ben een meisje en dat zou mij niet mogen beperken, nooit, nergens. Zelfs niet als ik na zonsondergang de straat op wil.

Met angst ben je niets, maar met op je hoede zijn wel. Let op. Hoe jammer dit ook mag klinken. Antwerpen is niet veilig, en zeker niet na dat de zon achter de wolken zakt.